Ineke Grootemaat (64) woont met haar partner Georgette Verbist (76) in Venray. Ze hebben elkaar leren kennen in januari 1995, toen beiden actief waren bij het COC Venlo/Blerick. Een hecht stel, dat sterk op elkaar is ingespeeld.

De laatste maanden waren voor beiden kwakkelen en tobben.

Ineke heeft een chronische longaandoening, waarvoor zware medicatie noodzakelijk is, die weer repercussies heeft op andere lichaamsfuncties en conditie. Daarbij voortdurend pijn door een in feite niet te behandelen artrose en andere problemen met de rug. Georgette heeft reuma en was recentelijk opgenomen met een longontsteking waarvan ze maar niet herstelde. Zij is nog steeds zwak en herstellende. “We komen net terug van de reumatoloog”, zegt Ineke. “Vanwege de terugkerende longontsteking moest de medicatie die Georgette gebruikt voor haar reuma aangepast worden.”


Beide dames zijn en waren altijd al in de weer als vrijwilligers.

Zowel in de wereld van zorg en informele zorg, als ook in de culturele sector. Ze zijn lid van de PvdA in Venray en actief binnen de protestante gemeente in Venray. Regelmatig ook samen op pad, om de diverse musea in Nederland te bezoeken.
Ineke noemt op: “Ik ben vrijwilliger voor het Longfonds in Limburg en voor hen ook de webmaster. Op landelijk niveau zit ik in de werkgroep Preventie. Namens het Longfonds maak ik deel uit van het overleg Samenwerkende Categorale Patiëntenorganisaties Limburg (SCPL) van Burgerkracht Limburg. Vanuit mijn ervaringen als zorgvrager verzorg ik gastlessen voor studenten, op de Universiteit Maastricht werk ik mee aan een project voor huisartsen. Ik ben ambassadeur van het Kom Verder project . Een hele reeks, hè, waarbij ik nu zeker een of twee zaken vergeten ben”.


Tot voor kort hebben Ineke en Georgette veel gereisd.

Er waren twee rondreizen door Turkije, de Griekse eilanden werden bezocht, een reis door Israel, naar Oostenrijk. Ineke zegt tegen Georgette: “ik was toen nog wel in staat zelf  een wandeling te maken”. Vanwege de nalatende gezondheid, daarbij het ouder worden, zitten grote reizen er voor de dames niet meer in. Dé ultieme reis was een groepsreis in 2011 door Noord India. “Dat zou ik dus nu niet meer kunnen. Gewoon omdat ik slecht uit de voeten kan. Ik heb al vanaf de jaren’70 ernstige rugproblemen. Toen is me al gezegd dat ik op latere leeftijd artrose en dergelijke zou krijgen. Ik ben daarvoor uitbehandeld. Morfine zou kunnen helpen. Maar dat wil ik niet. Het grootste probleem is nu mijn mobiliteit. Ik heb altijd graag gewandeld. Dat gaat niet meer. Fietsen nog wel. Ik ben dankbaar dat ik die opvouwbare scootmobiel heb.”

“De droge warmte van Noord India was weldadig voor ons beider gezondheid. De reis was mooi maar ook intensief. Ik geloof dat we wel beseften dat dit onze laatste grote reis zou worden”.  Van de reis maakte Ineke een reisverslag. Dat door beiden nog met regelmaat nageslagen wordt, om herinneringen op te halen.


Ineke schildert. Niet onverdienstelijk.

Soms is er een expositie, samen met de andere deelnemers van haar schilderklasje, onder leiding van Jeanny van Lieshout, docente van Kunstencentrum Jerusalem.
Voorheen bood het Kunstencentrum in Venray onderdak. Maar dat centrum bestaat niet meer, is failliet gegaan. “Als groep hebben we besloten er wel samen mee door te gaan”.
Als Ineke zegt dat Jeanny in haar ogen een goede docent is, zegt Georgette daarop direct “maar jij bent ook een hele goede leerling”.

“Ik ben eigenlijk altijd wel creatief geweest. Dat heb ik van mijn moeder. Bij Jeanny ben ik, net als iedere beginner ooit gestart met houtskool. De overstap die anderen dan maken naar stilleven, heb ik maar overgeslagen. Ik ben meer van het experiment en experimenteel werken. Op dit ogenblik ben ik iets aan het maken met glasmozaiek. Eerder dit jaar hebben we met de hele groep gebruikte boodschappentassen beschilderd met portretten. Ik heb daarvoor het portret van mijn heldin Aletta Jacobs gebruikt. En oh ja….op diverse plekken in Limburg heeft het Longfonds ontmoetingsmiddagen die we Longpunten noemen. Inmiddels heb ik op alle Longpunten die er zijn wel een keer workshop creatief schilderen gegeven. Met veel succes”.

Ineke doet mee met een provinciale wedstrijd met als thema “Sporen”, georganiseerd door het Huis voor de Kunsten (“Beeldprijs Limburg”). Met een schilderij dat de titel heeft “Holi”.
Trots laat ze een afbeelding van het schilderij zien zoals die in de catalogus staat afgedrukt. De tekst bij de afbeelding is: ”Het kleurrijke “Holi” in India tijdens een  vakantie heeft letterlijk en figuurlijk sporen achter gelaten”.

Het schilderij hangt boven de eettafel waar het gesprek plaats heeft.

Georgette: “Als ik naar het schilderij, de mooi kleuren word ik telkens weer vrolijk. Het was een fantastische vakantie. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Op die plek in India aangekomen hadden we geen weet van het Holifeest. Het is een soort van tweedaags feest, waarmee Hindoestanen het einde van de winter en het begin van de lente vieren. Er worden poppen van heksen verbrand.  Iedereen gooit op het feest met vele kleuren verfpoeder naar elkaar. Gelukkig hadden we oude shirts aan. In de ochtend al kwamen mannen onze hoteltuin binnengelopen met muziekinstrumenten, later gevolgd door vrouwen. Het was onze Sikh-chauffeur die vond dat hij onze groep dit feestje moest laten ervaren. Hoewel hij zelf geen alcohol gebruikte, werd ons cola en rum aangeboden ’s-avonds in de bus. Het werd een vrolijke boel. Onvergetelijk. We eindigden ermee dat we zelfs “Tulpen uit Amsterdam” zongen”.

Toen de wedstrijd met het thema “Sporen”, zich voor deed, was het idee voor het schilderij al snel geboren.
“Holi,”is de weerslag van die ervaring, een acryl op doek, 50x70. Tegen een felgroene achtergrond heeft Ineke zichzelf afgebeeld tussen inheemse muzikanten in witte kleren. Het veelkleurig Holifeest komt helemaal terug in het doek.

“De reis was heel vermoeiend. India was heel warm. Maar kijkend naar het schilderij komen alle herinneringen weer terug”, zegt Georgette.

 

 

 

Roel Sillen
mei/juni 2019